Rotorua & Gisborne

’s Ochtends de gordijnen open op de motelkamer en wat zien we? Een stralende zon! De wereld ziet er dan meteen heel anders uit. Na een thermaal bad voor Yvonne en een douche voor Aad en Jurgen op weg naar Whakarewarewa, een Maoridorp midden in het geisergebied. We zijn rondgeleid door het dorp en over het terrein met de thermale bronnen, modderbaden enz. Zoals overal op de wereld kom je ook hier een paar luidruchtige Nederlanders tegen die overal doorheen praten en denken dat ze grappig zijn. Wat een verschrikkelijk sch..tw..f! De dorpelingen gebruiken de bronnen voor vanalles. Vanwege de geneeskrachtige eigenschappen, maar b.v. ook om in te koken. Altijd gemakkelijk toch, een pan met een paar duizend liter kokend mineraalwater in je achtertuin?! De gids wist het erg leuk te vertellen en we hebben het prima naar ons zin gehad. De foto’s vertellen het verhaal.

Na de lunch aan de oevers van Lake Rotorua zijn we weer in de auto gesprongen voor de rit naar Gisborne. We kozen ervoor om door de Huiarau range, een natuurreservaat te rijden, omdat dat waarschijnlijk mooie plaatjes beloofde. Dat was ook zo, we hebben een paar uur met open mond uit het raam gehangen, zo overweldigend. Ook hiervoor geldt: check de foto’s. De weg bestond voor 90% uit gravel, dus het schoot niet echt op, maar we hadden geen haast, des te meer tijd om alle indrukken te verwerken. Na het reservaat zijn we via de kust van Wairoa naar Gisborne gereden. Ondertussen had Aad met Rory gebeld, waar we zouden overnachten. Die stond in de pub, ‘having a few beers with my mates’, maar we waren meer dan welkom om aan te sluiten. Die ‘few beers’ bleek de Kerstborrel van het houtbedrijf te zijn, dus het was al erg gezellig toen wij daar om 18.30 uur aankwamen! Na een paar biertjes zijn we vertrokken naar zijn huis, overigens direct aan het strand. Daar maakten we kennis met vriendin Lily en hond Lucy en daarna werd er overlegd wat er gegeten zou worden. Rory is een jager en ‘toevallig’ had hij een tijd geleden een groot hert geschoten (we hebben de foto’s gezien, het was écht groot) en of wij bezwaar hadden tegen een hertebiefstukje? Dat hadden wij natuurlijk niet! Dat biefstukje bleek ongeveer een pond te wegen, maar het was erg lekker. Moe en voldaan zijn we naar bed gegaan. Wat de dag morgen brengt is nog niet helemaal duidelijk; het weer voorspelt niet veel goeds…