Tongariro Alpine Crossing
Door: jurgenenyvonne
Blijf op de hoogte en volg Jurgen en Yvonne
20 December 2011 | Nieuw Zeeland, Tongariro
Dag 7. Met angst en beven om 7.00 uur de gordijnen open…, en jawel de zon schijnt! Volgens de dame van het motel belooft het een mooie dag te worden. Ze gaf ons nog de tip mee om de tocht vanaf Ketetahi te beginnen; alle busshuttles zetten hun klanten namelijk aan de kant van Mangatepopo af en dan loop je het gevaar om met z’n allen in de polonaise die bergen op en af te lopen. Op zich ook leuk, maar dan wel met de Deurzakkers erbij!
Na een ontbijt en het klaarmaken van het noodrantsoen nog een half uurtje gereden naar het startpunt. De motelreceptioniste had niet gelogen; er was helemaal niemand! Dat betekende dus dat we de volgende drie uur de track voor onszelf hadden. Aad is nog een stukje meegelopen, maar we konden hem niet meer op andere gedachten brengen; hij ging niet mee, maar hij zou ons aan de andere kant wel weer oppikken.
Het eerste stuk van ongeveer zes kilometer gaat door het bos, vrij steil omhoog, maar prachtige uitzichten, watervallen enz. Vervolgens werd het wat meer open en zigzagden we langzaam maar zeker naar de eerste hut. Na 2,5 uur daar aangekomen, effe zitten en wat eten. De eerste tegenliggers, die om zes uur aan de andere kant waren gestart, kwamen ook binnen en weer bleken we de juiste keuze gemaakt te hebben. Doordat zij zo vroeg over de hoogste toppen liepen was het weer daar nog niet ‘open’ en hebben ze niet zoveel kunnen zien. De vooruitzichten voor ons waren volgens hen echter een stuk beter.
Na een half uurtje zijn we weer verder gegaan, nog steeds klimmen, uiteindelijk zelfs tot in de sneeuw! Af en toe een tegenligger, maar het viel mee. We hadden er meer verwacht, omdat het de eerste mooie dag in twee weken in het nationale park was. Soms was het pad niet te vinden, om de doodeenvoudige reden dat er geen pad was! Stug volhoudend kregen we uiteindelijk de beloning. De lucht was inmiddels helemaal opengetrokken en de ‘blue and emerald lakes’ en het hoogste punt (1886 meter), de ‘red crater’ zijn echt adembenemend. Daar hebben we weer even pauze gehouden, om uiteindelijk toch maar aan de afdaling te beginnen. Dat viel, zeker in het begin niet mee. Het was meer van kei naar kei springen dan wandelen over een pad. Yvonne kreeg al vrij snel last van haar knie, dus dat kwam er nog eens bij. Uiteindelijk vlakte het parcours (even) uit toen we dwars door de krater liepen, langs de poorten van ‘Mordor’ (LOTR). De afdaling was voor Yvonne vooral een kwestie van pijn verbijten en proberen zo min mogelijk haar knie te belasten. Dat viel niet altijd mee, maar met de steun van Jurgen is het goed gekomen (stoer wijf!) en waren we na 8,5 uur aan het einde.
Al met al een tripje dat we niet snel zullen vergeten. We hebben een kleine honderd foto’s gemaakt, maar zijn bang dat zelfs dat aantal geen recht doet aan al het moois en indrukwekkends dat we vandaag hebben gezien.
Bij het eindpunt stond Aad ons al op te wachten; hij had de krant en de ‘Classic tractor’ inmiddels wel uit, dus snel in de auto. We hebben nog 250 kilometer te rijden, naar Waitarere Beach, aan de oostkust. Daar slapen we vanavond bij Frits en Lia, vrienden van Aad en Ans. Morgen dan nog 100 kilometer naar de ferry in Wellington om de oversteek naar Picton te maken. We hebben al een sms’je van Geoff gehad; hij heeft de camper in de haven (maar niet in het water) geparkeerd…
Na een ontbijt en het klaarmaken van het noodrantsoen nog een half uurtje gereden naar het startpunt. De motelreceptioniste had niet gelogen; er was helemaal niemand! Dat betekende dus dat we de volgende drie uur de track voor onszelf hadden. Aad is nog een stukje meegelopen, maar we konden hem niet meer op andere gedachten brengen; hij ging niet mee, maar hij zou ons aan de andere kant wel weer oppikken.
Het eerste stuk van ongeveer zes kilometer gaat door het bos, vrij steil omhoog, maar prachtige uitzichten, watervallen enz. Vervolgens werd het wat meer open en zigzagden we langzaam maar zeker naar de eerste hut. Na 2,5 uur daar aangekomen, effe zitten en wat eten. De eerste tegenliggers, die om zes uur aan de andere kant waren gestart, kwamen ook binnen en weer bleken we de juiste keuze gemaakt te hebben. Doordat zij zo vroeg over de hoogste toppen liepen was het weer daar nog niet ‘open’ en hebben ze niet zoveel kunnen zien. De vooruitzichten voor ons waren volgens hen echter een stuk beter.
Na een half uurtje zijn we weer verder gegaan, nog steeds klimmen, uiteindelijk zelfs tot in de sneeuw! Af en toe een tegenligger, maar het viel mee. We hadden er meer verwacht, omdat het de eerste mooie dag in twee weken in het nationale park was. Soms was het pad niet te vinden, om de doodeenvoudige reden dat er geen pad was! Stug volhoudend kregen we uiteindelijk de beloning. De lucht was inmiddels helemaal opengetrokken en de ‘blue and emerald lakes’ en het hoogste punt (1886 meter), de ‘red crater’ zijn echt adembenemend. Daar hebben we weer even pauze gehouden, om uiteindelijk toch maar aan de afdaling te beginnen. Dat viel, zeker in het begin niet mee. Het was meer van kei naar kei springen dan wandelen over een pad. Yvonne kreeg al vrij snel last van haar knie, dus dat kwam er nog eens bij. Uiteindelijk vlakte het parcours (even) uit toen we dwars door de krater liepen, langs de poorten van ‘Mordor’ (LOTR). De afdaling was voor Yvonne vooral een kwestie van pijn verbijten en proberen zo min mogelijk haar knie te belasten. Dat viel niet altijd mee, maar met de steun van Jurgen is het goed gekomen (stoer wijf!) en waren we na 8,5 uur aan het einde.
Al met al een tripje dat we niet snel zullen vergeten. We hebben een kleine honderd foto’s gemaakt, maar zijn bang dat zelfs dat aantal geen recht doet aan al het moois en indrukwekkends dat we vandaag hebben gezien.
Bij het eindpunt stond Aad ons al op te wachten; hij had de krant en de ‘Classic tractor’ inmiddels wel uit, dus snel in de auto. We hebben nog 250 kilometer te rijden, naar Waitarere Beach, aan de oostkust. Daar slapen we vanavond bij Frits en Lia, vrienden van Aad en Ans. Morgen dan nog 100 kilometer naar de ferry in Wellington om de oversteek naar Picton te maken. We hebben al een sms’je van Geoff gehad; hij heeft de camper in de haven (maar niet in het water) geparkeerd…
-
19 December 2011 - 11:56
Linda:
Sooooww en daar je tent opzetten en nooooit meer weg gaan! -
19 December 2011 - 12:18
Janneke:
Zeker een stoer wijf!!! Wat een prachtige foto's en wat een wandeling, respect! Xxx -
19 December 2011 - 13:23
Kim :
Ziet er allemaal heerlijke uit !
Jullie zien er uit als doorgewinterde "trampers" !
Stoer hoor !
XXX uit Oploo -
19 December 2011 - 14:29
Rita:
Wat een kanjers zijn jullie! Gewoon doorbikkelen! :-) Zo leuk om jullie verslag te lezen, samen met de foto's erbij is het helemaal compleet.
Veel plezier bij Frits en Lia, die kijken er al naar uit!
xxx Rita -
19 December 2011 - 15:48
Marianne:
wat een schitterend landschap!!!
Doe Frits en Lia de groetjes!!
kijk alweer uit naarjullie volgende verslag -
19 December 2011 - 16:22
Carla:
Mar goet det niemand ow dor kent met da petje Jurgen..!
Keimoi verder..den achtergrond enzo! -
20 December 2011 - 19:23
Ingrid:
Echt prachtig !! In Picton woont Kees Smits, hij heeft de grootste supermarkt daar en komt uit Volkel, aldus Sil. xxx Geniet ze nog
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
