Diamond Harbour-Harihari-Franz-Josef

Zo, alweer een paar dagen geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben. Dat heeft alles te maken met een gebrek aan Internetaansluitingen, maar daarover later meer.

Boxing Day (2e Kerstdag) zijn we met een heleboel mensen gaan picknicken in een park vlakbij het huis van Geoff. In dat park was ook een golfbaan en die kans lieten Aad en Jurgen natuurlijk niet schieten! Met anderhalve antieke set die ze gevonden hadden onder het huis van Geoff zijn ze de baan op gegaan. Achttien holes sjouwen met een tas op een heuvelachtige baan in 25+ graden, dat waren ze niet meer gewend, dus weer twee excuses voor de veel te hoge scores :-)

Dinsdag zijn we uiteindelijk vertrokken richting de westkust. We staken dus in één dag het hele land over, door Arthur’s Pass, de meest spectaculaire weg van het land. Een prachtige rit door onherbergzaam terrein, met honderdduizend haarspeldbochten, maar achter iedere bocht wéér iets moois. Het is allemaal zo overvloedig, we gaan er bijna aan wennen! Halverwege de pas hebben zijn we even gestopt om een uitstapje te maken naar de ‘Devil’s Punchbowl’, één van de hoogste watervallen van het land. Daarmee was weer iets van het lijstje van Yvonne afgestreept.

Na ruim zeven uur rijden kwamen we uiteindelijk aan ‘in Paradise’, volgens de woorden van Geoff. Aan het einde van de weg werd de bus en auto geparkeerd. Ergens achter een hut vandaan werd een quad getrokken en kleding en voedsel werden daarop gebonden. Na ruim een half lopen werd de plaats van bestemming bereikt. In the middle of nowhere stond de hut van Geoff, aan de rivier ‘Wanganui’ en daar werd duidelijk dat we examen gingen doen voor ‘Expeditie Robinson’. Geen telefoon, geen tv, een houtkachel, een érg geïmproviseerd toilet/douche en een keukentje, dat was het wel. Maar het plekje was inderdaad geweldig, Geoff had niks teveel gezegd. Direct aan het water, daar waar de rivier in zee uitmondt. Aad en Yvonne gingen in de keuken aan de slag en Geoff en Jurgen gingen er met de quad op uit om het visnet uit te zetten, voor het diner van een dag later…

Voor de woensdag was een druk programma in elkaar geschroefd, dus na een ochtendwandelingetje (om half zeven!) over het strand de auto in richting Franz-Josef, een overbekende ‘tourist trap’. Het plaatsje dankt zijn bestaan volledig aan toeristen die de gletsjer willen bezoeken en daar hebben ze vanalles op gevonden. Je kunt er te voet naar toe, met de bus, maar… óók met een helikopter! En als dat mogelijk is, dan gaan we natuurlijk niet meer lopen! Dat tripje van dertig minuten was echt spectaculair en onvergetelijk. We werden afgezet bovenop de gletsjer, waar we een halve meter wegzakten in de sneeuw. Dat is tijdens de wintersport niet zo erg, maar met gympies, zonder sokken en in korte broek is dat toch een iets ander verhaal! Het ongemak woog echter volledig op tegen de ervaring; dit hadden we echt niet willen missen.

Na het helikopteravontuur moesten we volgens Geoff ook een vogelkolonie gaan zien. De ‘white Herons’, een soort witte reiger, broedt maar op één plaats in Nieuw-Zeeland en dat was volgens hem echt een bezoekje waard. Aad, Yvonne en Jurgen waren enigszins sceptisch, zeker toen er ook nog een regenbuitje viel, maar Geoff hield aan, het moest echt gebeuren. De man in het kantoortje verzekerde ons dat er ter plekke geen regen viel (het was vijftien kilometer verderop) en dus gingen we toch maar. Na die vijftien kilometer met de bus te hebben afgelegd (het was inmiddels inderdaad droog) volgde er nog een tochtje met een jetboat, een soort opgevoerde speedboot met straalaandrijving en vrijwel geen diepgang. En als je dan ook nog de ‘Kiwi-neef’ van Michael Schumacher achter het stuur treft, dan wordt het vanzelf heel spectaculair. De kolonie vogels bleek ook de moeite waard, dus ook hier hebben we weer geen spijt van.

Teruggekomen bij de hut werd het net leeggemaakt en de buit was ruim voldoende voor het diner. Het schoonmaken van de vis lieten we maar aan Geoff over, een soort ‘Herman den Blijker meets Gordon Ramsey’, een toneelstukje op zich. De vissen gingen in een rookoventje. Aad en Jurgen dachten daar het hunne van, maar het resultaat was fantastisch! Waar maak je dat nou mee: ’s ochtends je eigen vis vangen die je ’s avonds kunt opeten. Dat is nog eens dagvers!
Na het eten, in het donker zijn we de jungle ingegaan, op zoek naar ‘gloeiwormen’. Dat is een toeristische attractie waar mensen elders dik voor betalen om die te kunnen zien, maar volgens Geoff was dat onzin, die beesten zaten gewoon bij hem om de hoek! Uiteindelijk hebben we ze gevonden, rare beestjes met een koplamp op hun hoofd die ook helemaal niet bang voor ons waren. Als echte Hollanders hebben we daar toch mooi een paar centen mee uitgespaard :-).

Vanochtend zijn we dan uiteindelijk opgesplitst. Jurgen en Yvonne hebben ‘the two grumpy old men’ achtergelaten en zijn samen verder gereden, richting Haast (iets wat we absoluut niet hebben!). Daar is de overnachting gepland om morgen dan door Haast Pass richting Queenstown te gaan. Aad en Geoff blijven nog een dag in de hut (iemand moet toch al die gevangen vis opeten) en gaan dan terug naar Diamond Harbour…