The Catlins

Na onze trip door de Doubtful Sound zouden we eigenlijk nog een nacht in Manapouri blijven, omdat we er vanuit gingen dat zo’n tour de hele dag zou duren. Dat was ook wel zo, maar omdat we ’s morgens al zo vroeg vertrokken waren, waren we dus ook redelijk op tijd, zo rond 15.00 uur terug. Na een weerberichtencheck (thanks to Rory for the pilotwebsite with the weatherforecast!) besloten we echter om de 250 kilometer richting Invercargill diezelfde dag alvast af te leggen. Op woensdag zou het gaan regenen in het zuiden en dat zou ons érg slecht uitkomen. In de Catlins wachtten nogal wat wandelkilometers op ons!

Tegen tienen kwamen we aan in Fortrose, zelfs nog iets verder dan Invercargill en daar gingen we dan voor het eerst ‘freedomcampen’. In Nieuw-Zeeland is het doodnormaal dat je je camper ergens op een mooi plekje neerzet en daar dan blijft overnachten; iets wat in het overgereguleerde Europa allang niet meer mogelijk is. Dus, zo gezegd, zo gedaan, de camper náást en onszelf óp het strand geparkeerd, wijntje erbij en de zonsondergang bekeken…

De volgende dag begonnen aan ons tochtje door de Catlins, een natuurgebied met links en rechts talloze bezienswaardigheden, die allemaal een (flinke) wandeling vanaf de weg vereisen. De reisgidsen geven er nogal hoog over op en dat snapten we ook wel. Ook hier weer watervallen, dus Yvonne kon haar lol op. We zijn op het meest zuidelijke punt van Nieuw-Zeeland geweest en natuurlijk hebben óók wij daar de obligate foto gemaakt. De route voerde verder langs versteende bomen (alleen bij eb, we waren op de juiste tijd daar), gigantische grotten aan de zeekant (ook alleen bij eb… jammer maar helaas), vuurtorens en pinguïns (jammer, ook die waren niet thuis).

Toen we er bijna doorheen waren en Jurgen op een bergpas even aan de kant ging om wat snellere voertuigen voorbij te laten stak er plotseling een boom over. (Iedereen die ‘Lord of the Rings’ heeft gezien weet wat ik bedoel…). De schade bleef beperkt tot een spiegel, maar op zo’n gevaarte zijn die best onmisbaar. Gelukkig was het niet meer zover naar Kaka Point, waar we weer langs het strand wilden kamperen. Dat was ons goed bevallen!

De volgende dag eerst maar eens op jacht naar een spiegel. De eerstvolgende, wat grotere plaats was Balclutha, We reden het dorp binnen en spotten meteen een garage. Jurgen naar binnen en een allervriendelijkste automonteur ging meteen op zoek. Al snel kwam hij terug, weliswaar met een iets andere spiegel, maar het glas was dezelfde maat, dacht hij . Met föhn en schroevendraaier werd het ding losgepeuterd en in de kap op onze bus geklikt. Tenminste, dat was de bedoeling, maar het paste net niet. Weer die föhn voor de dag gehaald en met wat gepast geweld ging het wel. We hebben die vriendelijke man uitvoerig bedankt en zijn weggereden. Nog geen honderd meter verder… krak! Nu hadden we een spiegel vol barsten, maar in ieder geval nog wel zicht. In Dunedin gingen we wel verder zoeken.

Aangekomen in Dunedin gingen we op zoek naar een Repco, een soort van Halfords, dat was een tip die we ergens onderweg hadden gekregen. Die hadden we al snel gevonden, maar helaas, geen spiegel. Wél hadden ze een andere tip voor ons: een firma iets verderop en inderdaad, daar was een spiegel voorradig! Nu moest ie er alleen nog op, maar Jurgen draait zijn hand inmiddels niet meer om voor het betere schroef- en reparatiewerk ;-), dus de bus van Geoff is nu opgewaardeerd met een nieuwe linkerbuitenspiegel van wel $28,00! Omgerekend zo’n €17,00…

Aan het einde van de middag kwamen we aan in Oamaru, zo ongeveer de enige stad in Nieuw-Zeeland met een historisch centrum, maar zeker zo belangrijk, met een paar pinguïnkolonies. De beestjes schijnen ’s ochtends te vertrekken en tegen zonsondergang weer terug te komen, dus tegen de avond zijn we maar eens gaan kijken. Eerst bij de geeloogpinguïns. We hadden niet veel succes, hoewel er eentje wel héél dichtbij was, maar even later bleek waarom… Er waren orka’s in de buurt! We hebben er zeker vijftien geteld en voor minimaal één pinguïn was dat fataal. We zijn doorgereden naar de kolonie van de blauwe pinguïns, maar dat was zo’n commercieel uitgebaat project, waar we natuurlijk ook voor moesten betalen. Met een enkele ‘geeloog’ en de orka’s nog in het achterhoofd en gegeven het feit dat we natuurlijk wel échte Hollanders zijn hebben we dat dus maar niet gedaan. We liepen terug naar de camper en zagen een aantal mensen naar de pier lopen, pal naast het ‘blauwe pinguïncentrum’. Meestal is één plus één twee, dus wij ook naar die pier, waar we natuurlijk net zoveel zagen als al die mensen die keurig $25,00 hadden betaald :-)! We gingen zitten naast een zeehond die waarschijnlijk ook op de show aan het wachten was. Die blauwe pinguïns hadden ook niet zoveel zin om aan land te komen, want er waren nog steeds een aantal orka’s aan het patrouilleren. Uiteindelijk kwamen ze toch, erg kleine beestjes, dus nauwelijks waarneembaar, maar het hoogtepunt van de dag waren toch die prachtige orka’s, heel relaxed op en neer zwemmend. Absoluut geen haast, ze hadden goed op hun horloge gekeken en die pinguïns zouden ieder moment langs kunnen komen.

Morgen nog even de stad in en dan weer verder…